Hala namiotowa a certyfikaty: jak zapewnić sobie wysoką jakość inwestycji?

Wybierając producenta hali namiotowej (i w zasadzie każdego innego produktu) inwestor obecnie ma ten komfort, że może wybrać dostawcę, którego wyroby ktoś przed nim zweryfikował pod kątem jakości i bezpieczeństwa Co więcej, jest to weryfikacja przeprowadzona przez specjalistów z konkretnej branży i potwierdzona certyfikatem. Dzięki temu inwestor jest w stanie szybko rozpoznać, z jakiej klasy produktem ma do czynienia.

Certyfikacja jest niczym innym jak potwierdzeniem, że dane produkty, procesy lub personel spełniają odpowiednie normy. TÜV SÜD Polska jest jednostką akredytowaną przez Polskie Centrum Akredytacyjne w zakresie certyfikacji wyrobów (AC 161), certyfikacji osób (AC 218) oraz w zakresie weryfikatora prowadzącego działania w obszarze emisji gazów cieplarnianych (Pl-VG-0012).

Ponadto jest notyfikowaną jednostką w zakresie Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 roku; Dyrektywy 2014/33/UE oraz Dyrektywy 2014/68/UE.

W kontekście hal namiotowych TÜV Süd potwierdza zgodności m.in. z normami PN-EN ISO 3834 oraz PN-EN 1090. Pierwsza z nich jest przeznaczona dla wytwórców urządzeń i wyrobów spawanych, producentów konstrukcji spawanych, firm świadczących usługi spawalnicze. Podczas certyfikowania stosuje się następujące części powyższej normy:

Jak widać, norma PN-EN ISO 3834 dotyczy tylko konkretnego obszaru produkcji konstrukcji stalowych, jakim jest spawanie. Zagadnienie konstrukcji jest potraktowane bardziej ogólnie w normie PN-EN 1090 „Wykonanie konstrukcji stalowych i aluminiowych”. Składają się na nią między innymi:

Certyfikat ten dotyczy przede wszystkim systemów Zakładowej Kontroli Produkcji wg EN 1090-1. Jak już wspomnieliśmy norma EN 1090-1 stanowi jedną z części norm EN 1090 „Wykonanie konstrukcji stalowych i aluminiowych”. Jej treść nakłada na producentów obowiązek oznakowania znakiem CE metalowych elementów konstrukcyjnych, przeznaczonych na rynek Unii Europejskiej.

Obowiązkowe wymagania normy EN 1090-1 dotyczą między innymi oceny zgodności właściwości elementów konstrukcyjnych ze stali wprowadzanych na rynek wyrobów budowlanych oraz używanych w konstrukcjach budowlanych, elementów wykonanych z wyrobów konstrukcyjnych walcowatych, profilowanych na zimno lub z zastosowaniem innych technologii czy też elementów produkowanych z różnych kształtowników stalowych.

Ponadto jednostka SLV-GSI wyspecjalizowała się w certyfikowaniu zakładów, które zajmują się konstrukcjami stalowymi na różne sposoby. SLV-GSI Polska wystawia świadectwa kwalifikacyjne i certyfikaty konstrukcji stalowych zgodnie z następującymi normami:

Certyfikat Blauer Angel jest ściśle związany z ekologią. Jest potwierdzeniem tego, że produkt nie obciąża znacznie środowiska i spełnia standardy w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego. W procesie certyfikacji uwzględnia się całościowo cykl życia produktu – od produkcji i użytkowania po utylizację i recykling.

Podstawowe kryteria przyznania certyfikatu Blauer Angel:

Certyfikat Blauer Angel jest w swej istocie głównie dokumentem dotyczącym środowiska, jednak coraz częściej koncentruje się na innych aspektach, takich jak warunki pracy podczas procesu produkcyjnego.

Oznaczenie CE jest najprawdopodobniej najbardziej rozpoznawalnym certyfikatem wśród wymienionych w tym artykule. Jest to potwierdzenie zgodności parametrów produktu z wymogami określonymi w unijnych dyrektywach Nowego Podejścia. Warto podkreślić, że przejście procedury certyfikacyjnej CE jest niezbędne do dopuszczenia do obrotu na terenie Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Sam proces uzyskiwania takiego certyfikatu składa się z kilku kroków:

1. Wyodrębnienie dyrektyw dotyczących danego produktu – certyfikat CE dotyczy prawie każdego obszaru przemysłu i gospodarki. Dlatego też tak ważne jest prawidłowe określenie, jakie normy dotyczą danego produktu. Inne dyrektywy będą obowiązywały w przypadku hal namiotowych, a inne w przypadku, chociażby mebli czy zabawek. Przykładowe normy brane pod uwagę podczas procesu certyfikacji CE:
   • Dyrektywa 2006/42/WE (MD) – Maszyny;
   • Dyrektywa 2014/35/UE (LVD) – Wyroby elektryczne;
   • Dyrektywa 2011/65/EU (RoHS 2) – Substancje niebezpieczne;
   • Rozporządzenie 305/2011– Wyroby budowlane;
   • Dyrektywa 89/686/EWG (PPE) – Środki ochrony indywidualnej.
2. Dobór procedury według jakiej ma być oceniany produkt – wyrób może przejść przez procedurę oceny zgodności na kilka sposobów. Są one określone w każdej z dyrektyw i oznaczone literami od A do H. Dla przykładu moduł A oznacza kontrolę przeprowadzoną przez samego producenta, bez udziału jednostki notyfikującej.
3. Dobór norm zharmonizowanych – normy te to nic innego jak uzupełnienie powyższych dyrektyw. Zawierają bardziej szczegółowe wymagania dla hal namiotowych i innych produktów.
4. Weryfikacja zagrożeń jakie może stwarzać produkt – ten krok nie zawsze jest wymagany. Dbanie o bezpieczeństwo przyszłego użytkownika to jeden z najważniejszych obszarów certyfikacji CE.
5. Dostosowanie produktu do wytycznych – ten etap występuje w sytuacji, jeżeli w którymś z badanych obszarów występują nieścisłości.
6. Przygotowanie dokumentacji technicznej, sporządzanie deklaracji zgodności oraz oznakowanie wyrobu znakiem CE – ostatnie etapy, które są związane z formalnościami, których należy dopełnić.

Sam proces uzyskiwania takiego certyfikatu składa się z kilku kroków:

1. Wyodrębnienie dyrektyw dotyczących danego produktu – certyfikat CE dotyczy prawie każdego obszaru przemysłu i gospodarki. Dlatego też tak ważne jest prawidłowe określenie, jakie normy dotyczą danego produktu. Inne dyrektywy będą obowiązywały w przypadku hal namiotowych, a inne w przypadku, chociażby mebli czy zabawek. Przykładowe normy brane pod uwagę podczas procesu certyfikacji CE:

• Dyrektywa 2006/42/WE (MD) – Maszyny;
• Dyrektywa 2014/35/UE (LVD) – Wyroby elektryczne;
• Dyrektywa 2011/65/EU (RoHS 2) – Substancje niebezpieczne;
• Rozporządzenie 305/2011– Wyroby budowlane;
• Dyrektywa 89/686/EWG (PPE) – Środki ochrony indywidualnej.

1. Dobór procedury według jakiej ma być oceniany produkt – wyrób może przejść przez procedurę oceny zgodności na kilka sposobów. Są one określone w każdej z dyrektyw i oznaczone literami od A do H. Dla przykładu moduł A oznacza kontrolę przeprowadzoną przez samego producenta, bez udziału jednostki notyfikującej.
2. Dobór norm zharmonizowanych – normy te to nic innego jak uzupełnienie powyższych dyrektyw. Zawierają bardziej szczegółowe wymagania dla hal namiotowych i innych produktów.
3. Weryfikacja zagrożeń jakie może stwarzać produkt – ten krok nie zawsze jest wymagany. Dbanie o bezpieczeństwo przyszłego użytkownika to jeden z najważniejszych obszarów certyfikacji CE.
4. Dostosowanie produktu do wytycznych – ten etap występuje w sytuacji, jeżeli w którymś z badanych obszarów występują nieścisłości.
5. Przygotowanie dokumentacji technicznej, sporządzanie deklaracji zgodności oraz oznakowanie wyrobu znakiem CE – ostatnie etapy, które są związane z formalnościami, których należy dopełnić.